در حال حاضر، بسیاری از ساختمان‌سازان در مسیر استفاده از عنوان "سبز" برای ساختمان‌های خود حرکت می کنند، اما تنها به کارگیری پنل‌های خورشیدی بر بام یک سازه نمی تواند مدرکی بر اثبات پایدار بودن آن محسوب شود.
همانطور که مردم بیشتری در پی یافتن فرصت‌های اقتصادی و اشتغال روانه نواحی شهری می شوند، بر تعداد ساختمان‌های مورد نیاز برای اسکان آنها نیز افزوده می شود. بنابر ارزیابی‌های صورت گرفته، تعداد 1.4 میلیارد نفر دیگر تا سال 2030 در شهرها ساکن خواهند شد که 1.3 میلیارد نفر از آنها در شهرهای کشورهای در حال توسعه زندگی خود را ادامه خواهند داد.
این در شرایطی است که روند افزایشی تعداد ساختمان‌ها، اثرات بلند مدت بر محیط زیست و منابع طبیعی دارد. ساختمان‌هایی که در آنها زندگی و یا کار می کنیم از مصرف کنندگان اصلی انرژی محسوب شده، مسئول انتشار 30 تا 40 درصد از مجموع دی اکسید کربن جهان بوده و سهمی 12 درصدی در مجموع مصرف آب شیرین دارند. اگرچه نرخ شهرنشینی رکوردهای جدیدی را ثبت کرده اما نقطه پایانی بر این شرایط ترسیم نمی شود.
در این میان، معرفی و اجرای سیاست‌های عمومی موثر می تواند ارزانترین و کارآمدترین شیوه برای ارتقا مقوله "پایداری" در ساخت و ساز و شیوه استفاده از ساختمان‌ها باشد. هدف از اجرای آنها کاهش چشمگیر ردپای زیست محیطی و اثرات منفی بلند مدت اجتماعی و مالی در این حوزه است. این قبیل سیاست‌ها امکان کنترل، تشویق و یا الزام به توجه هرچه بیشتر در زمینه ساخت و ساز را فراهم کرده و بسته‌های سیاستی موفق می توانند هر سه ویژگی را با هم ترکیب کنند. در حال حاضر، بسیاری از ساختمان‌سازان در مسیر استفاده از عنوان "سبز" برای ساختمان‌های خود حرکت می کنند، اما تنها به کارگیری پنل‌های خورشیدی بر بام یک سازه نمی تواند مدرکی بر اثبات پایدار بودن آن محسوب شود.
"موسسه دیده‌بان جهان" در جستجوی بهترین سیاست، توجه به چهار جنبه در یک بسته سیاستی را در گزارش اخیر خود مورد توجه قرار داده است:
روند: در نظر گرفتن کل چرخه حیات یک ساختمان - از طراحی و ساخت و ساز تا استفاده و تخریب - از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. به عنوان مثال، در راستای اعطای اجازه ساخت، تعیین یک هماهنگ کننده پایدار بودن ساختمان برای طراحی و دوره ساخت باید اجباری شود. همچنین، شیوه‌های مختلف سرویس و بازسازی ساختمان باید ثبت شوند.
عملکرد: عملکرد کلی ساختمان و نه فقط چگونگی کارکرد بخش‌های مستقل باید مد نظر قرار بگیرد. امروزه، مجموعه‌ای از معیارهای پایه که ارزیابی عملکرد ساختمان از نظر مصرف منابع را بررسی می کنند، وجود دارند. بر همین اساس، میزان انتشار گازهای گلخانه‌ای، مصرف انرژی و آب، تولید زباله و ... بررسی شده و بسته‌های سیاستی می توانند حداقل‌هایی را در این زمینه مشخص کنند.
زیرساخت پایدار: ساختمان‌ها نیازمند زیرساخت‌هایی کارآمد برای صرفه جویی در منابع و فراهم کردن دسترسی یکسان همه به خدمات اساسی مانند آب شیرین و فاضلاب، انرژی، ارتباطات و حمل و نقل عمومی هستند. کیفیت این زیرساخت‌ها سطح پایدار بودن شهری را تعیین می کنند. در نتیجه، می توان دسترسی به مواردی از این دست را با قیمت‌هایی عادلانه محقق کرد.
استفاده از منابع: پایدار بودن استفاده از منابع شامل منابع مالی، انسانی و طبیعی می شود. حرکت به سوی استفاده هرچه بیشتر از انرژی‌های تجدیدپذیر، کارآمدترین شیوه برای کاهش انتشار دی اکسید کربن و مقابله با تغییرات آب و هوایی است. این حرکت و جابجایی به کاهش آلودگی هوای محلی و خطرات بهداشتی و سلامت نیز کمک می کند. از این رو، نیازمند استانداردهای بالاتر عملکرد و کارایی انرژی برای ساخت و سازهای جدید و طرح‌های بازسازی هستیم.
جریان‌های اصلی پایدار بودن ساخت و ساز با تعیین اهداف و اجرای طرح‌های اولیه آغاز شده و پس از آن نیازمند پی گیری از طریق نظارت بر عملکرد و استفاده کارآمد از تعمیر و نگهداری هستند.